W 1987 roku na wystawie samochodowej we Frankfurcie zaprezentowano Alfę Romeo 164. Jest to samochód, który powstał we współpracy z FIATem, ale bez jego księgowych. Płyta podłogowa była wspólna z FIATem Croma, Saabem 9000 i Lancią Thema. Jest to też pierwsza Alfa Romeo w klasie wyższej z napędem na przód. Nadwozie stylizował Pininfarina, a współczynnik oporu powietrza wynosi Cx=0,3, a w wersji TD 0,315-głównie przez większą komorę silnika.
Napisałem, że ten samochód nie był tworzony z księgowymi FIATa. Stało się tak dlatego, że oprócz płyty podłogowej nie ma ze swoimi braćmi nic wspólnego. Podstawową różnicą jest usztywnienie nadwozia (chodzi o tzw. sztywność skrętną). Zastosowano pas tylny o pełnej wysokości, przez co dostęp do bagażnika jest nieco utrudniony, wprowadzono też stal o podwyższonej wytrzymałości, która jest głównie w konstrukcji słupków A, B i C, wykorzystano ponadto blachy ocynkowane.
Wnętrze jest dość obszerne, czym odznaczają się również bracia 164. Wskaźniki Alfy to już jednak inna historia. Ma ona własny, niepowtarzalny styl. Otrzymała ona wskaźniki analogowe – obrotomierz i prędkościomierz oddzielony jest pasem 22 lampek diodowych (kontrolne i ostrzegawcze) od wskaźników ładowania alternatora, ciśnienia oleju, temperatury cieczy chłodzącej i paliwomierza. Między prędkościomierzem a obrotomierzem jest sygnalizator niedomknięcia drzwi, a na konsoli centralnej jest sterowanie klimatyzacją, światła przeciwmgielne, światła postojowe i awaryjne (ich włącznik jest również pod kierownicą, ale te na konsoli centralnej świecą po wyciągnęciu kluczyka). Do tego otwieranie pokrywy bagażnika (blokowane po uruchomieniu silnika) i otwieranie pokrywy wlewu paliwa (blokowana po uruchomieniu zapłonu). Dostęp do bagażnika jest utrudniony, bo próg załadunku jest 90cm nad ziemią, ale było to niezbędne do usztywnienia nadwozia. Dzięki temu Alfa Romeo 164 miała o 40% sztywniejsze nadwozie niż FIAT Croma.
Silniki stosowane w roku 1987 w tych autach to: 2.0 Twin Spark z Alfa Romeo 75 o mocy 148KM, 3.0 V6 12V o mocy 192KM, 2.5 TurboDiesel z firmy VM o mocy 117KM. W późniejszym okresie silnik 2.0 otrzymał katalizator i oferowany był we Włoszech, moc spadła w nim do 143KM.
Zawieszenie użyte w tym samochodzie to MacPherson z przodu, a z tyłu podwójne drążki poprzeczne oraz wzdłużny drążek prowadzący. Z przodu i z tyłu zastosowano stabilizator przechyłów. System samoczynnego poziomowania nadwozia był oferowany na zamówienie. Wspomaganie kierownicy było standardem, ABS – tylko w opcji. W full wypasie można było dostać elektryczną regulację tylnej kanapy z podgrzewaniem. W tych bardziej “pospolitych” – klimatyzację, elektryczne sterowanie szyb, lusterek, wnętrze najczęściej wykończone welurem – niebieskim, gładkim, bądź siwym, prążkowanym. Oferowana była również skóra – najczęsciej spotykane kolory to bananowy i czarny. Automatyczne skrzynie biegów były oferowane tylko do silników V6 i tylko jako opcja.
W 1988 roku uruchomiono produkcję silnika 2.0i z Lancii Thema. Była to turbodoładowana jednostka o mocy 175KM. To nie 2.0 V6, tylko zwykła czterocylindrówka. Moment obrotowy wynosił 265Nm od 2500Nm. W tej wersji koło przednich świateł przeciwmgielnych pojawiły się wloty powietrza, a ABS w tej wersji był już standardem. W 1990 roku na rynek amerykański wypuszczono wersję 3.0i V6 cat., cat.L i cat S. We wszystkich przypadkach użyto tej samej V6 co w Europie, ale z katalizatorem. Moc wynosiła przy tym 179KM w wersjach zwykłej i L, a w wersji S – 197KM.
W 1991 roku wprowadzono pewne modyfikacje. Nowe przełączniki elektrycznych szyb, nowe przełączniki sterowania wycieraczkami, nowe przełączniki na podsufitce. Układ kierowniczy potrzebował już mniej obrotów między momentami skrajnego skrętu. Ulepszono komfort jazdy przez system kontroli temperatury wnętrza, zmodyfikowano delikatnie wloty powietrza do kabiny.
W tym samym roku wypuszczono nową usportowioną wersję 2.0i V6 Turbo. Było to pomniejszony silnik 3.0, wzmocniony turbosprężarką Garett i intercoolerem. Moc to 207KM, która rozpędzała 164 do 100km/h w 7,7 sekundy.
W drugiej połowie roku 1992 do 3.0V6 dołączono 12 kolejnych zaworów i dodatkowe wałki rozrządu. W ten sposób powstał silnik 3.0 V6 24V DOHC, który osiągał 211KM i 232KM w wersji QV. Rok później powstała Alfa Romeo 164 3.0V6 24V Q4, która posiadała 6-biegową ręczną skrzynię biegów, napęd opracowany był z firmą Steyr-Puch. Skórzane fotele i obicia drzwi były w tej wersji standardem.
W 1993 roku powstała wersja Super, która posiadała soczewkowe reflektory, sztywniejsze zawieszenie i chromowane listwy wzdłuż całego samochodu. Oferta silnikowa pozostała bez mian.
Produkcję modelu zakończono w roku 1997.
Alfa 164 Romeo pro-car – Historia niezwykłego samochodu, a raczej niezwykłego silnika…
W 1985 roku wydarzyło się wiele rzeczy:
- odkryto wrak transatlantyku RMS Titanic.
- w Kenii odnaleziono szkielet Homo erectus.
- prom kosmiczny Atlantis rozpoczął swoją pierwszą misję.
W tym też roku Włosi, a konkretnie Alfa Romeo postanowili wrócić do F1 i na ten cel został opracowany jeden z najwspanialszych silników w dziejach ludzkości oznaczony symbolem V1035. Pierwsza litera oznaczała widlasty układ cylindrów, dwie pierwsze cyfry liczbę cylindrów, a ostatnie dwie cyfry pojemność silnika wynoszącą 3,5 l. Silnik był niezwykle nowoczesny, rozwiązania w nim zastosowane są wykorzystywane po dzień dzisiejszy w wyścigach samochodowych. Cała konstrukcja to dwa rzędy cylindrów – mieszanina aluminium, tytanu i krzemu. Cylindry pracowały pod kątem 72 stopni, a najbardziej zaawansowana ewolucja tego silnika uzyskiwała aż 620KM. Niestety plan o powrocie Alfy Romeo do F1 spalił na panewce, a to za sprawą rozwiązanego kontraktu z firmą Ligier. Silnik został porzucony i piękny sen o kolejnych sukcesach sportowych rozpłynął się w powietrzu.
Niedługo po tym przyszła koncepcja na nową serię wyścigów tzw. Production Car czyli wyścigowe samochody o rozwiązaniach rodem z Formuły 1, jednak wyglądające zupełnie jak te jeżdżące codziennie po ulicach. Inżynierowie mieli dużą swobodę przy tworzeniu konstrukcji na tą okazję, jednak byli ograniczeni pewnymi wymogami. Silnik nie mógł mieć więcej niż dwanaście cylindrów, a cała konstrukcja musiała ważyć mniej niż 750kg. Cóż za niesamowity zbieg okoliczności… przecież Alfa Romeo miała w swoim warsztacie idealny silnik do wyścigów serii pro-car. Trzeba było go tylko wpakować w jakieś nadwozie zwykłego seryjnego samochodu. I tak normalną Alfę 164 przecięto na trzy części i upakowano pod karoserię 10-cio cylindrowego potwora. Do zrobienia tego auta użyto oczywiście zupełnie innych materiałów niż w przypadku seryjnej Alfy Romeo 164, wyglądem zewnętrznym zaś nie odbiegała od pierwotnej koncepcji. Testy trwały 10 dni, a kierowcy nie kryli zachwytu jeżdżąc Alfą Romeo o przyśpieszeniu równym 2,1 sekundy do pierwszej setki i prędkości maksymalnej wynoszącej 350km/h. W końcu w 1988 roku, dokładnie 9 września postanowiono zaprezentować potencjał Alfy Romeo całemu światu. Mimo że przejechano tylko kilka okrążeń na torze Monza dźwięk silnika i szaleństwo Włoskich konstruktorów na zawsze zapisało się w pamięci tych którzy widzieli AR 164 pro-car w akcji. Niestety tak jak Titanic nie miał szczęścia spoczywając na dnie oceanu, tak też Alfa Romeo nie miała szczęścia przy tworzeniu niezwykłej konstrukcji. AR 164 pro-car pojawiła się na torze tylko raz, bowiem żadna inna marka nie podjęła wyzwania stworzenia samochodu wyścigowej serii pro-car. Może ze względu na koszty, a może z innych powodów.
Powstały tylko dwa egzemplarze tego niezwykłego, szalonego samochodu. Pierwszy kupił Amerykański kolekcjoner za 350tyś dolarów, drugi stoi do dziś w muzeum Alfy Romeo w Arese i tam można podziwiać kunszt jakim wykazali się inżynierowie tworząc to niezwykłe dzieło sztuki.
Dane ogólne
Lata produkcji: 1987-1997
Fabryka: Arese, Włochy
Projektant: Pininfarina
Poprzedniczka: Alfa Romeo Alfa 6 i Alfa Romeo 90
Następczyni: Alfa Romeo 166
Spokrewnione: Fiat Croma, Lancia Thema, Saab 9000
Konkurencja: Mercedes E klasa, BMW seria 5, Peugeot 605
Opracowanie: fiergloo, Alfista92
